نمي دونم چي بگم. اصلا مي شه چيزي گفت؟ يك روز رفتم سركار، مطالب رفت براي حروفچيني، صفحه رو هم بستيم و بعد يكهو همه چي تعطيل و دنبالش اعتراض، گريه، هاج و واجي، سيگار، پرشدن دود توي تحريريه، سردرد، اس‌ام‌اس، زنگ موبايل، سوال‌هاي بي جواب، انتشار خبر توي سايت‌ها، اومدن بچه‌ها از روزنامه هاي ديگه، دلداري‌دادن‌ها و و و. همين، تموم شد. سه‌شنبه 12 تير اوضاع ما اين بود. حالا واقعا چي مي‌شه، گفت؟ شما بگيد. اونقدرها هم سخت نبود. شايد هم ديگه عادت كرديم. فقط نمي‌خوام اين شرايط براي هيچ كس ديگه‌اي تكرار بشه، دوست و دشمن هم . اين رو هم مي‌دونم كه دارم مزخرف مي‌گم.
شما هم بنويسيد (7)...

ديروز ايميلي به دستم رسيد كه بعد از مدت‌ها شگفت‌ زده‌ام كرد. گريه‌ام گرفت، وقتي از اول تا آخر همشو ديدم. عكس ها چگونگي شكل گرفتن يك جوجه مرغ رو توي يك تخم مرغ نشون مي‌داد كه بي‌نظير بود. تا حالا چنين چيزي نديده بودم. كمي شبيه عكس‌هايي بود كه از جنين انسان مي‌گيرند. جالب اينجا بود كه جنين اوليه شبيه جنين انسان بود و كلي مايه حيرت و شگفتيم شد. براي خيلي از دوستام عكس‌ها رو فرستادم. يكي از بچه‌ها كه ايران نيست، ديشب برام ميل زد كه اين عكس‌ها رو از كجا آوردي؟ اون هم مثل من حيرت كرده بود و معلوم بود كه خيلي از عكس‌ها خوشش اومده.عكس‌ها انقدر برام مهم شدن كه با يكي ديگه از بچه‌ها كه اطلاعاتي درباره اش داشت، صحبت كردم و كلي ته‌ و توش رودرآوردم.
خلاصه مي‌خوام بگم، خيلي محشره كه يه چيزي واقعا آدمو هيجان‌زده كنه. هميشه به دنبال همين هيجان‌ها است كه آدم تكوني مي خوره و دلش مي خواد، چيزهاي ديگه‌رو هم كشف كنه. حيف كه اين روزها كمتر چيزي پيدا مي‌شه كه آدم‌ها رو حيرت زده بكنه و گرنه قول مي دم، خيلي از اين روزمرگي‌ها حل مي‌شد. افسردگي‌ها از بين مي رفت و آدم ها خيلي حال مي‌كردن.
راستي چند وقته فيلم ايراني نديديم كه هيجان‌زده بشيم؟ يك سال؟ بيشتر؟ دوسال؟ بازهم...؟ چقدر ديگه بايد صبركنيم؟ خدا رحم كرده قانون كپي رايت نداريم و مي‌تونيم DVD فيلم هاي روز دنيا رو قبل از اون‌ور آبي‌ها ببينيم و گرنه احتمالا هممون دچار افسردگي‌ مزمن و شيزوفرني حاد و ... شده بوديم.
توي اين زمونه، خيلي چيزها مي‌تونه معجزه كنه، سينما، تئاتر، موسيقي و... از مهمترين اين چيزها است.حيف كه ديگه معجزه‌ها مثل قديم‌ها پشت‌ سرهم اتفاق نمي‌افتن. شايدم ما بد شديم و ديگه نبايد معجزه‌اي رو ببينيم.

شما هم بنويسيد (3)...

بعضی وقت ها، بعضی ها انقدر روشون زیاد می شه که به خودشون اجازه می دن، هرجوری رفتار کنن، هرچیزی رو به نفع خودشون توجیه کنن و آخرسر هم از همه طلبکار باشن. البته پررو شدن این جور آدم ها به این خاطره که دیگرون پر و بال بهشون می دن و زیادی ازشون تعریف و تمجید می کنن. هممون شاهد بودیم که دیشب این مجری شب... چی گفت و چه جوری با آبروی و حیثیت درویش بازی کرد از نیت اصلی و غرضش هم خبر داریم و می دونیم که برای چی به سمت مطرح کردن این موضوع رفت درحالیکه می تونست هزار جور دیگه نیت خودشو مطرح کنه و یا نه، اصلا رک و راست حرفشو بزنه.
با اینکه خیلی ها از این موضوع خبر داشتن، درویش توی این همه سال نگذاشته بود، کسی این موضوع رو رو کنه. خیلی هامون هم می دونیم که موضوع بیشتر از این چیزیه که این آدم لو داد، اما مگه برای اینکه کسی بخواد کسی رو متهم به رانت خواری و سهم خواهی و استفاده از امکانات غیر معمول کنه، فقط همین یک راه وجود داره؟ شرفش بیشتر بود که به جای این همه الکی حرف زدن، رک و راست حرفشو می زد و اون آدم روهم آزار نمی داد.
خیلی از همه عذرمی خوام، اما به نظر من بعضی وقت ها شنیدن فحش خواهر و مادر خیلی بهتر از شنیدن نیش و کنایه است. آدم می تونه جواب فحش رو بده اما نمی تونه به هر کسی که می خواد با کنایه حرفشو بزنه با همون زبون صحبت کنه.
خلاصه دیشب خیلی ناراحت شدم، اما امشب دیگه داشتم از فرافکنی و توجیهات مسخره و حرص درآر این آدم منفجر می شدم.
نمی دونم ولی مثل اینکه توی این دوره و زمونه، پررو بازی برای بعضی از مجری های تلویزیون، وجاهت و ارزشی به دنبال داره که بعد از افتادن این جور اتفاقات، باز هم کم نمی آرن.
کاش می شد، یه وقت هایی یک چیزهایی رو به سمت شیشه تلویزیون پرت کرد، بعدش هم همون چیزی که آدم ته دلش آرزو می کنه، اتفاق می افتاد و طرف مقابل حداقل برای مدتی صداش درنمی اومد.

پی نوشت: می دونم، ممکنه که بعد از خوندن این مطلب، تصویری که از قبل از من داشتین، کمی تغییر بکنه اما باور کنید بعضی وقت ها لازمه که آدم صریح و روراست باشه و واقعا حرف دلشو بزنه.